01. Broken Boy 2:43
02. Social Cues 3:39
03. Black Madonna 3:46
04. Night Running (With Beck) 3:28
05. Skin & Bones 3:16
06. Ready To Let Go 3:08
07. House Of Glass 2:34
08. Love`s The Only Way 4:00
09. The War Is Over 3:15
10. Dance, Dance 3:10
11. What I`m Becoming 3:50 1
12. Tokyo Smoke 3:25
13. Goodbye 4:16
Grup kendi adlarını taşıyan ilk albümleri ile global çapta başarı elde etti. Özellikle albümden çıkan “In One Ear” ve “Ain’t No Rest For The Wicked” kısa sürede hit’e dönüşmüştü.
2011’de çıkan ve ilk albümün ruhunu daha sert bir şekilde devam ettiren “Thank You, Happy Birthday“ albümü grubun değişim çanlarının da yavaştan duyulmasını sağladı.
2012 yılının başlarında çıkan “Live from the Vic in Chicago“, tüm biletleri kısa sürede tükenen ve iki gece üst üste çıktıkları Chicago konserlerinden oluşuyordu.
2013 yılında çıkardıkları 3. albümleri “Melophobia” ile yeni bir sound ve yeni bir perde açtılar kariyerlerinde. The Kills‘in Alison Mosshart‘ı ile düet yaptıkları “It’s Just Froever“, “Cigarette Daydreams“ gibi hayranlar tarafından zamanla benimsenen parçalar bir yana; “Come A Little Closer” kısa sürede bir modern rock radyo hit’ine dönüştü. Bu albüme kadar “Garage müzik yapan herhangi bir grup” gibi tınlarken artık hayranlarının deyimiyle kendilerine ait bir sound kazandılar. 60’lar ve 70’ler sound’una daha yakın duran grup, bu sırada elemanlarında da değişimlere gitti. “Melophobia” albümünde neredeyse tüm övgüyü toplayan isim olan gitarist Lincoln Parish gruptan ayrılma kararı aldı. Maalesef yenilik denen şey kayıplar olmadan olmuyor değil mi?
2015 yılının sonlarına doğru çıkardıkları “Tell Me I’m Pretty” albümleri ise şimdiden modern klasik denebilecek seviyede. The Black Keys‘ten Dan Auerbach‘ın prodüktörlüğünü üstlendiği albüm, kısa sürede listelerin tepesine oturmakla kalmadı; bu yıl “En İyi Rock Albümü” dalında Grammy de aldı.
Uzun süredir verdikleri akustik konserlerden en iyilerinin toplandığı albüm; gitarist Brad Shultz‘ın deyimiyle şimdiye dek dinlediğimiz şarkılarının “daha şeffaf ve daha dürüst bir versiyonu” olacak.
Cage The Elephant‘ı dönemi için bu kadar özel ve takip edilebilir kılan, Rock n’ Roll’un hala ölmediğini sadece lafta değil yaptıklarıyla da savunabilmeleri.
