yeniden var oluşa doğru 

umudunu hiç kaybetmeyen şairin 

hüzünlerini, bekleyişlerini ve 

aşkını maneviyatla 

harmanlayarak okurlarına sunan 

bir eser olarak karşımıza çıkıyor. 

Gölgem ile ben, 

Yürür dururum Mihraba doğru 

Vardım o yüce mabede 

Ruhumun en yüksek tiziyle 

vururum arş-ı alaya 

Göğsümün kafesinde yerinde 

duramayan duam ile 

Bir çocuğun dizinin acıması gibi 

acılarım 

Bana göre emsalsiz bir varoluş.

(Tanıtım Bülteninden)