Bireyin yüzleşmekten en fazla kaçındığı ve benliği için ürkütücü olarak gördüğü durum "yetersiz ve sınırlı bir varlık olduğunu" gösteren deneyimlerdir. Böyle durumlarla karşılaşmamak ise bireyin yaşama yönelik geliştirdiği doğal uyum ve savunma davranışlarının niteliğiyle ilişkilidir. Bunu sağlamak için yaşam boyunca ve günlük hayatın tüm aşamalarında yeterli ve işlevsel bir birey görünümü sergilemeye çabalarız. Bu bizi yaşama bağlayan ve sorunlarla mücadele gücümüzün artmasına yardımcı olan bir öz-sunumdur. Kendini sabotaj eğilimleri aracılığıyla yetersiz bir birey olarak algılanmaktan kurtulur ve başarısızlıklarımızı kendi dışımızdaki etmenlere yükleme fırsatı elde ederiz. Kendini sabotajın paradoksal yapısından dolayı bu fırsatı, kendimizi engelleyerek ve başarısızlığa mahkûm ederek yakalarız. Kendini sabotaj durumunda birey kendi engelini kendisi oluşturmakta ve bu engeli başarısızlığın nedeni olarak yansıtmaktadır. Bu nedenle kendini sabotajın doğasından daha çok temel bir başa çıkma aracı olarak kullanılması; durumu problemli hale getirmektedir. Kendini sabotaj bu eserde tüm yönleriyle ele alınmıştır.