“Yaban Gülü”nde genç bir kadın yüz yıl boyunca bir büyünün tesiri altında, kendisini uyandıracak prensi bekler; onu gözleyen kocakarıysa genç kadının zihnine karanlık ve rahatsız edici rüyalar boca eder, öyle ki prenses bazen rüyasında Disney çizgi filmlerinden fırlamış yakışıklı bir prens tarafından uyandırıldığını, bazen de onun kaba saba, evli bir adam olduğunu görür. Prensin durumu da pek iyi değildir: Uyuyan güzelin hapsolduğu, dikenli sarmaşıklarla çevirili kuleye ulaşmayı başardığında başına neler geleceğini düşünüp durur; böylece gerçeklik ve düş arasındaki sınırlar fevkalade bulanıklaşır. 

 

“Hizmetçiye Şaplak”taki iki karakter, hizmetçi ve efendisi de büyük bir malikânenin bir odasında, zaman ve mekândan bağımsız, her günün tekrarlandığı bir yarı kâbusa hapsolmuşlardır. Yaşananların sırası değişse de eylemler değişmez. Kirli çarşaflar, ıslak havlular, tozlu şifoniyerler ve gün ışığını odaya dolduran büyük bir pencere… Tahakküm ve saplantı üzerine kurulan bir ilişki…. “

Robert Coover artık ustalarımızdan biri.” 

The New York Times