Bir hüznün alfabesinde... 

Mevsim bahara yelteniyor 

Çiçeğe durdu erkenci bademler ve gülhatmi 

Gözlerinden başladım hatmetmeye yar seni. 

Akasyalar şehrinde kuşluk vakti 

Bir demlik çay acıyor bir çift yalnızlığa 

Narin bir gelincik ürperiyor kuytusunda 

Serçeler seherin mavisine düşürüyor sesini 

Pusulasız ve yalnızım 

Ne kaçtığım belli benim ne kovaladığım 

Bir öykü de geçmeye görsün adın senin 

Yazılmamış bir şiirin yolunu tutuyorsun 

Yasemin. 

Kendi mecrasında 

Kadre ugramış eski tüfek bir neferim 

Ölümden öte köy yok bilirim 

Lakin benim senden gidesim yok sevgilim. 

Biz hep kimsesizdik sevmelerde 

Kimsesizlik sebebinedir ülkeyi sevmek suçundan mapuslara düşmelerim

(Tanıtım Bülteninden)